Rosalien van der Poel: ‘Ik ben een druk baasje’
Rosalien van der Poel werkte de afgelopen dertig jaar in alle hoeken en gaten van de universiteit. Nu is ze als instituutsmanager de spil van de Academy of Creative and Performing Arts (ACPA), het enige instituut in Nederland waar kunstenaars bij een universiteit kunnen promoveren. ‘Hier ga ik mijn pensioen halen’.
Wat voor werk doe je?
‘Ik noem mezelf weleens oneerbiedig een ‘duizenddingendoekje’. Wij zijn het enige instituut in Nederland waar kunstenaars bij een universiteit kunnen promoveren. Zij schrijven niet alleen een dissertatie, maar maken ook allemaal een artistiek ‘product’ (concert of een tentoonstelling) als afsluiter. Daarvoor moet dan wel geld worden aangevraagd bij een fonds, er moet een zaal gevonden worden, terwijl ze ook nog in orkesten spelen, lesgeven of andere exposities maken om in hun inkomsten te voorzien. Ik vind het heerlijk om er in dat soort situaties voor te zorgen dat de randvoorwaarden zo goed zijn dat zij kunnen excelleren op inhoud, maar ik ben als instituutsmanager ook nog eens verantwoordelijk voor allerlei hr-zaken, financiën en de dagelijkse operationele zaken bij ACPA.’
Hoe ben je aan de universiteit terechtgekomen?
‘Ik ben in 1992 begonnen als beheerder van de foyer bij het LAKtheater, dat toen onderdeel was van de universiteit. Op een gegeven moment zei mijn leidinggevende tegen me dat ik maar in de Dienstraad moest, de medezeggenschapsraad van het Bureau voor de Universiteit (nu: Bestuursbureau). Mede daardoor ben ik allerlei communicatiepapieren gaan halen en op de centrale communicatieafdeling van de universiteit terechtgekomen, maar ik heb ook een aantal keer een lustrum georganiseerd en ben chef kabinet geweest. Voor het college van bestuur regelde ik allerlei grote festiviteiten, zoals de opening van het academisch jaar, de dies natalis en een bezoek van Willem-Alexander en Máxima. Elke zes, zeven jaar ging ik iets anders doen. Dat vind ik mooi aan de universiteit, dat je je zo kunt ontwikkelen. Ik zeg dat ook altijd tegen jonge mensen: er is hier zoveel te volgen aan cursussen en trainingen, pak die kans als je de ruimte en capaciteit hebt.’
Wat voor student was je?
‘Ik ben eigenlijk een havo-meisje, maar ik ben ook een ontzettende kunstliefhebber. Daardoor wilde ik alsnog kunstgeschiedenis studeren, maar die zes jaar leek me zo lang… Pas toen iemand tegen me zei dat ik toch gewoon kon stoppen als het niet beviel, heb ik me ingeschreven, naast mijn baan als chef kabinet. Wat denk je? Ik heb zes jaar lang alles verslonden wat ik kreeg voorgeschoteld. Uiteindelijk ben ik ook nog gepromoveerd, op een heel mooi onderwerp, al zeg ik het zelf: Chinese export-schilderkunst.’
Waar komt die interesse in Chinese kunst vandaan?
‘Ooit, in 1986, wilde ik na het afronden van mijn hbo-opleiding jeugdwelzijnswerk een paar maanden de wereld in. Ik twijfelde tussen een rondje Middellandse Zee, Suriname of Frans studeren aan de Sorbonne in Parijs, toen een vriendin van mij me zei: waarom kom je niet naar mij? Zij had net een baan aan de Nederlandse ambassade in Beijing. Dat lag totaal niet binnen mijn scope, maar uiteindelijk ben ik toch op het aanbod ingegaan. Het idee was dat ik twee maanden zou gaan, maar uiteindelijk ben ik een halfjaar weggeweest en heb ik jaren daarna nog groepsreizen begeleid voor Koning Aap. Ik ben toen echt gegrepen door al die boeddhistische beelden en tempels. Ik wilde meer weten over de iconografie daarvan. Uiteindelijk heb ik daar hooguit één werkstuk over geschreven, maar de liefde voor kunst en China is gebleven.’
Wat doe je om te ontspannen?
‘Ik spin en ik doe Hollen met Han, waarbij je elke twee weken een clinic krijgt om je klaar te stomen voor de Leiden Marathon. Dit jaar is de tien kilometer helaas geannuleerd door de warmte. Verder ga ik graag naar de film, concerten of theater. Ik ben met een theaterman getrouwd, dus ik zie van alles, van klassiekers tot de nieuwste bewerking van Jesus Christ Superstar. En ik heb allerlei vrijwilligerswerk: het bestuur van de Vrienden van de UB, de Koninklijke Vereniging van Vrienden der Aziatische Kunst, regiocoördinator van Amnesty International… Ik ben een druk baasje, zomaar voor de buis hangen is niets voor mij.’
Op wat voor moois van ACPA kunnen we ons verheugen?
‘Elk jaar spelen twee promovendi van ons op het Leidse Peel Slowly and See festival. In Den Haag doen we mee aan het Rewire festival en we hebben een heel leuke samenwerking met het Wavelength-festival, een klein festival in het Leiden BioScience Park, waar ik ook in het bestuur zit. Verder denken we in het kader van het Leids Internationaal Filmfestival na over een essayfilmfestival en werken we toe naar een jubileumeditie van het festival OverActing in 2027, waarvoor we de komende jaren steeds een kleine editie organiseren.’
Wat is je favoriete plek in Leiden?
‘Ten noorden van de Merenwijk ligt een strandje dat maar weinig mensen kennen. Dat is een heerlijk wandelgebied waar ik graag kom.’