Studenten met connectie met Israël of Palestina samen in steungroep
Psychologie-docent Sepideh Saadat leidt een steungroep voor studenten die worstelen met de oorlog tussen Israël en Hamas. In vier sessies brengt ze studenten die banden hebben met Israël of Palestina samen om te spreken over hun gedachten en gevoelens. ‘Hoewel we de mogelijkheid boden om aparte groepen te creëren, wilden ze allemaal aansluiten bij een gemengde groep.’
'Het is geweldig om te zien dat dit een vanzelfsprekende wens is die vanuit de gemeenschappen zelf komt.' Saadat, die ook werkt als klinisch psycholoog, streeft ernaar een veilige ruimte te creëren voor deze studenten. 'Sommigen van hen voelen zich schuldig omdat zij van het leven genieten terwijl hun familie lijdt. Gebeurtenissen als deze zijn funest voor het psychisch welbevinden van onze studenten.'
Hoe gaan studenten om met een crisis die geografisch zo ver weg is, maar emotioneel zo dichtbij? Hoe steunt Saadat hen? En wat kunnen wij, als universiteit, als studenten en medewerkers, doen om de mensen om ons heen die met emotioneel leed kampen te steunen?
Les 1: Begrijp de complexe manieren waarop studenten op een crisis reageren
'De eerste keer dat ik zag hoe groot de impact van een wereldwijde crisis kan zijn, was in februari 2021, toen de oorlog in Oekraïne begon. Ik gaf de cursus over interpersoonlijke en beroepsvaardigheden en zag dat studenten afkomstig uit dat gebied snel afgeleid en afwezig waren. Het lukte ze niet meer om interesse op te brengen voor het onderwerp, omdat hun geest werd afgeleid door andere dingen. Hetzelfde gebeurde na de aardbeving in Turkije.
Afgelopen september schreef ik een blog [alleen Engels] waarin ik opriep tot een meer structurele manier om deze studenten als universiteit te steunen. En een maand later viel Hamas Israël aan. 's Avonds en 's nachts kreeg ik berichten van studenten, waarin ze vertelden over wat hun families doormaakten, en dat ze moeite hadden om alles onder controle te houden.
Van deze studenten wordt verwacht dat ze verder gaan met hun normale leven, terwijl ze ondertussen moeten omgaan met verdriet en onzekerheid. Dit zorgt voor een complex scala aan emoties. Veel van hen worstelen met survivor's guilt: zij zijn veilig en hebben het hier comfortabel, misschien hebben ze zelfs plezier, terwijl hun familie misschien lijdt. En dan, als ze proberen om contact te krijgen met hun familie, kan het internet afgesloten zijn, of instabiel zijn.
Het gevolg hiervan is dat sommige studenten aan hun scherm vastgeplakt zitten, met naast zich ook nog hun smartphone, televisie en een laptop, terwijl ze constant nieuws aan het consumeren zijn. Dit kan leiden tot slaapproblemen. Sommige studenten nemen geen deel meer aan het sociale leven en komen niet meer naar de universiteit. Gebeurtenissen als deze zijn funest voor het psychisch welbevinden van onze studenten. Ik denk dat we een structureel ondersteuningssysteem nodig hebben om het risico te verlagen dat studenten in deze neerwaartse spiraal terechtkomen.'
Les 2: Bied een veilige ruimte om deze emoties de verwerken en praktische vaardigheden te leren
'We werken niet met een vaste groep: als je je aanmeldt, kun je de volgende sessie meedoen als nieuwe deelnemer. We richten ons er vooral op dat de studenten zich gehoord en gezien voelen. Dat is wat ze het meeste nodig hebben: het gevoel dat de universiteit achter ze staat. Veel internationale studenten voelen zich nog niet thuis, maar zodra we ze gaan steunen, zullen ze het wat makkelijker hebben.
Maar naast het bieden van een veilige ruimte probeer ik ook ze praktische vaardigheden te leren. Zoals: hoe consumeer ik nieuws op een gezondere manier? We moeten echt van het idee af dat het je minder kan schelen als je minder nieuws consumeert, want dit idee kan bij studenten een schuldgevoel oproepen. We hebben het ook over hoe de concentratie verbeterd kan worden, hoe ze beter kunnen slapen. En hoe breng je orde in de mentale chaos die zich afspeelt in je hoofd, zodat je je kunt richten op de opdracht die voor je ligt?'
Sommige studenten hebben het gevoel dat ze ineens en ongevraagd in het centrum van de aandacht staan. Een docent stipt het onderwerp misschien aan tijdens het college en vraagt de student: "Jij komt uit dat gebied, wat denk jij?" Deze studenten worden plotseling gezien als een vertegenwoordiger van hun land, terwijl ze ondertussen aan het rouwen zijn en zich afvragen of hun familieleden nog leven. Misschien uiten ze hun mening liever niet. Dat is waarom we ook oefenen met grenzen aangeven.'
Les 3: Vraag hoe het met de ander gaat, zelfs (of: juist) als het ongemakkelijk voelt
'Ik ging vorig jaar zelf door een moeilijke tijd, na de dood van Mahsa Amini en het begin van de Iraanse vrouwenbeweging. Gelukkig had ik heel behulpzame collega's. Dat was echt heel belangrijk. Hoe ziet die steun eruit? Vraag regelmatig hoe het gaat. Heel eenvoudige dingen, maar ik voelde me er minder alleen door.
Natuurlijk kan het spannend zijn om dit onderwerp aan te snijden met medestudenten of collega's, vooral als het over politiek gevoelige situaties als deze gaat. Maar je zou zoiets kunnen zeggen als: "Hé, je hoeft me niets te vertellen, ik wil er gewoon als een vriend voor je zijn en weten hoe het met je gaat. Gaat het goed met je familie? Kun je het nog aan, is er iets waarmee ik je kan helpen?" Je wilt geen politiek debat voeren met deze persoon, je wilt gewoon contact maken op een menselijk niveau. Dat is wat we ook doen in deze steungroepen. Het is geen politiek forum, maar een emotioneel forum. Deze sessies bewijzen dat je die twee heel goed kunt scheiden.'
Richting een georganiseerd steunsysteem
De vier steungroepen voor de Israël-Gaza-crisis zijn onderdeel van een pilot-programma. Samen met studentenpsychologen en het College van Bestuur werkt Saadat momenteel aan een gestructureerd communicatiesysteem waarmee studenten direct gecontacteerd kunnen worden als hun thuisland geraakt wordt door een crisis.