De dag van Jasper
Jasper Knoester startte op 1 januari als onze nieuwe decaan. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.
'Het is mijn eerste congres sinds 2019 en het is een feest om vrienden en bekenden weer te zien.'
Maandag 22 augustus
‘Door de jetlag word ik voor 5 uur wakker in Chicago, waar ik ben voor het congres van de American Chemical Society. Het is mijn eerste congres sinds eind 2019. Het was zondag dan ook even wennen om een hele dag in een grote zaal te zitten en verhaal na verhaal te horen. Maar ook een feest om vrienden en bekenden voor het eerst in bijna 3 jaar weer te zien. Velen zullen afgelopen maanden deze ervaring hebben gehad.
Ik gebruik de vroege ochtend om nog even de lezing door te nemen die ik over een paar uur ga houden. Ik ontbijt en heb contact met het thuisfront. Daarna op naar het gigantische McCormick Place conferentiecentrum, het congres met vele duizenden deelnemers verdwijnt er totaal in. Er zijn zalen waar complete vrachtwagencombinaties inpassen en dat gebeurt dan ook tijdens shows van de truckindustrie. Erg warm word ik niet van deze locatie, maar het is wel indrukwekkend. Het ligt bovendien prachtig aan Lake Michigan, een van de attracties van deze stad.
De ochtend verloopt goed. Het treft dat een collega uit de VS op een prachtige manier het thema van mijn eigen verhaal al opwarmt. Daar kan ik goed op inspelen. Er zijn bijdrages van jonge onderzoekers die me erg interesseren en ik zie als slotstuk dat de structuur van een groot moleculair aggregaat waar we al jaren aan werken eindelijk lijkt te zijn opgelost met cryo-elektronenmicroscopie. Goed nieuws, dat de deur opent naar een nog beter begrip van deze systemen.
'Tot mijn plezier hoor ik dat hij recent theoretisch werk van onze groep gaat testen met nieuwe experimenten'
Tijdens de lunch ontmoet ik een goede vriend uit Chicago, die ik heb ontmoet tijdens mijn tijd bij MIT. Hij is de reden dat ik ooit aan eiwitten ben gaan werken, wat een vruchtbare onderzoekslijn heeft opgeleverd. We wisselen nieuwtjes uit over werk en gezin. Hij is bijzonder goed gehumeurd, want hij is net uitverkozen tot lid van de National Academy of Sciences. We gaan het woensdag samen vieren. In de middag zijn er meer lezingen en ik spreek uitgebreid met een promovendus van Purdue University, wiens verhaal me aansprak in de ochtendsessie. Tot mijn plezier hoor ik dat hij recent theoretisch werk van onze groep gaat testen met nieuwe experimenten. Ik ken zijn promotor goed en het perspectief opnieuw samen te werken met haar groep stemt me vrolijk.
Eind van de middag vertrek ik naar het Museum of Science and Industry, waar prijzen worden uitgereikt voor speciale prestaties in de fysische chemie. Een bijeenkomst waar iedereen blij van wordt, ook ik. In de VS worden mensen veel actiever in het zonnetje gezet dan in Nederland. Het is daar heel normaal dat de gemeenschap van wetenschappers bijdraagt aan het financieel mogelijk maken van prijzen én dat er behalve voor bijzondere onderzoekprestaties ook prijzen worden uitgereikt voor jarenlange verdiensten voor de wetenschappelijke gemeenschap. Een mooie vorm van Erkennen en Waarderen!
Terug in het hotel bereid ik de lezing voor die ik morgen ga houden aan Northwestern University. Ik zal daar meer spreektijd hebben dan tijdens het congres, wat me de kans geeft het verhaal didactischer in te steken en ook wat luchtiger. Als laatste voeg ik de omslag van het boek Goudlokje en de Drie Beren toe, als illustratie bij mijn argumentatie voor wat het optimale ruisniveau voor quantumdiffusie is: niet te groot, niet te klein, maar precies goed, net als de keuzes waarvoor Goudlokje staat in het verhaal. Hopelijk slaat het morgen aan.’