De dag van Jasper
Jasper Knoester startte op 1 januari als onze nieuwe decaan. Hoe gaat het met hem, wat doet hij precies en hoe ziet zijn dag eruit? In elke nieuwsbrief geeft Jasper een inkijkje in zijn leven.
Maandag 4 juli
‘Deze dag staat al maanden vetgedrukt gemarkeerd in mijn agenda: verhuizing! Weg uit ons monumentale huis aan de Diepenring in Groningen, maar ook op weg naar een prachtig oud herenhuis, centraal in Den Haag.
We hebben afgelopen weken in toenemende mate naar deze dag toegeleefd. Weekenden lang zijn we bezig geweest spullen uit te zoeken, weg te geven of weg te gooien en de rest in te pakken en te markeren. Het aantal dozen dat in de hoeken van kamers staat opgestapeld is enorm. Vooral afgelopen weekend is er, ondanks de warmte, onafgebroken gesjouwd en gepakt. Gisternacht was ik om 1 uur nog bezig de eettafel te ontdoen van de laatste losse dingen.
De wekker gaat: het is zes uur. Mijn vrouw Xuefei moet juist vandaag twee lezingen houden in een online internationaal congres en moet daarom extra vroeg op. Ik probeer me nog een keer om te draaien, maar de spannende dag heeft zich meester van me gemaakt en ik geef de gedachte aan meer slaap snel op. Ik ontbijt al staand en vind natuurlijk nog wat losse spullen die we waren vergeten. Ook voor de kinderen doet de adrenaline zijn werk en ze lopen al vroeg rond.
Ruim voor acht uur staat de verhuiswagen voor de deur. Helaas heeft het oude pand geen verhuisramen en alles moet via de voordeur het huis uit. Dat lukt vaak pas na rare draaiingen of steile afdalingen van een best hoge trap. Er lopen vier verhuizers door het huis, terwijl de laadmeester in de auto de puzzel legt hoe de dichtste pakking te bereiken met een mix van heel veel dozen, meubels, grote lampen, kunstvoorwerpen, buitensporig grote vazen, en nog veel meer. Knap werk!
Het is vandaag erg warm in Groningen en we zorgen ervoor dat iedereen genoeg drinkt en eet. Dat kan niet voorkomen dat in de middag, als de tweede container moet worden geladen, iedereen, het gezin incluis, het punt bereikt dat het zo wel goed is geweest. Kamiel baalt dat hij niet meer kan zwemmen met zijn vrienden. Dus besluit ik in een impuls om hem alsnog te brengen, zodat zijn middag koel en leuk is. Ons plan om zelf nog in de middag richting Den Haag te vertrekken gaat toch niet meer lukken.
‘De verhuiswagen is net uit zicht, als ik drie van onze fietsen nog zie staan’
Rond vier uur loop ik de inspectieronde. Alles lijkt prima, tot ik in de studeerkamer nog een grote en zware bank vind die echt mee moet. Met de laatste energie zetten de verhuizers zich eraan, maar ze krijgen de draai naar de hal niet gemaakt. Ook via de achterkant van het huis lukt het niet en de stemming wordt wat geïrriteerd. Hij is er ooit ingekomen, dan moet hij er ook uit kunnen! Helaas was ik zelf niet bij de aankomst van de bank, vijf jaar geleden.
Net wanneer we op het punt van opgeven staan, herinnert Jasmijn zich dat er juist toen een sierruit tussen de hal en de studeerkamer gebroken was. Daardoor was er een doorsteek mogelijk die er nu niet meer is. Het glasatelier is op de hoek en ik ren erheen: de verhuizers willen over uiterlijk een kwartier gaan rijden! Gelukkig ken ik de glazeniers goed. Ik heb veel met ze gesproken toen ze de gebroken ruit vervingen. Hun atelier is een mooie, ambachtelijke plek waar ik graag kom. Mede-eigenaar Rens loopt snel met me mee en heeft de ruit er binnen 7 minuten uit. Dan is het opeens erg makkelijk om de bank het huis uit te krijgen. Opgelucht nemen we afscheid van onze spullen. Morgen zien we ze weer, in ons nieuwe huis!
De verhuiswagen is net uit zicht, als ik drie van onze fietsen nog zie staan voor het huis van de buren. Die waren even geparkeerd als laatste lastige objecten. Ik bel het verhuisbedrijf, waar na een lang voelende wachttijd wordt opgenomen. Een kwartier later staat de verhuiswagen weer voor de deur. Er wordt gelukkig gelachen, de fietsen gaan erin en we nemen opnieuw afscheid. Zelf vertrekken we zwaar vermoeid via de polder naar Den Haag. Onderweg eten we wat en komen we een klein beetje bij. Veel later dan gehoopt komen we aan. We slapen de nacht in een hotel, te moe om gespannen te zijn voor morgen. Die dag verloopt ook goed, de spullen staan vlot in het nieuwe huis en we krijgen ook nog het goede bericht dat beide kinderen op de school van eerste keuze zijn geplaatst. De sportclubs waren al gelukt. Den Haag, Leiden: we zijn er klaar voor, het kan nu echt beginnen!’