Ine Tijdens over veertig jaar LACDR: ‘Geen dag was hetzelfde’
Ze wandelde als onbevangen twintiger het Sylvius binnen in 1984 en gaat ons volgend jaar als gepensioneerde zestiger verlaten. Ine Tijdens (66) over ruim veertig jaar LACDR. ‘Ik heb wel eens een zweepje gekregen voor Sinterklaas. Dat zegt wel wat over mijn karakter.’
In de beginjaren schaatste Ine Tijdens met haar collega’s in de winter in de pauzes op de weilanden rond het Sylvius. Nu wordt het Bio Science Park steeds voller en voller gebouwd. Arbo- en milieucoördinator Ine zag het allemaal veranderen in de afgelopen decennia. ‘Ik ben zeer trots op de ontwikkeling van de bètacampus en dit nieuwe gebouw’, zegt ze. Ze wijst vanaf het terras voor de ingang van het faculteitsgebouw naar het Gorlaeus Gebouw.
‘Ik ga mee, hoef ik niet te solliciteren’
Ine kwam in 1984 vanuit Groningen mee met professor Gerard Mulder die in Leiden hoogleraar werd en de vakgroep Toxicologie oprichtte. ‘Ik kom uit Zuidlaren, een dorp in Drenthe, en had een paar jaar werkervaring. Ik had de botanische en chemische HBO A- opleidingen gevolgd en deed daarna via de avondschool de chemische HBO B-opleiding. Daar was ik net klaar mee. Ik dacht: lekker makkelijk. Ik ga mee, hoef ik niet te solliciteren. Als het niet bevalt, kan ik altijd weer teruggaan naar het noorden.’
De overgang van het rustige noorden naar het snelle westen viel Ine voor 100 procent mee. Ze bouwde hier een sociaal leven via de korfbalvereniging én een carrière op. ‘Ik begon als analist, maar er kwam eigenlijk steeds meer bij. Als ik nu terug kijk: geen dag was hetzelfde, dus ik heb nooit de drang gehad om ergens anders te gaan werken. Ons instituut is een fijne werkplek, met veel vrijheid.’
Regelen en organiseren als tweede natuur
Jarenlang combineerde Ine haar baan als analist met twee andere functies. ‘Ik kwam in het organisatiemanagement van de proefdiervoorziening bij het LACDR (Leiden Academic Centre for Drug Research) terecht en werd aanspreekpunt voor nieuwe mensen, een soort manusje van alles eigenlijk. Ik hou nou eenmaal van regelen en organiseren.’
Dat is Ines tweede natuur: regelen en organiseren. En als het moet, is ze duidelijk en direct. ‘Ik heb wel eens een zweepje gekregen voor Sinterklaas. Dat zegt wel wat over mijn karakter,’ lacht ze. ‘Maar het zorgde er ook voor dat iedereen goed naar me luisterde. Ik genoot daarnaast erg van het sociale aspect met collega’s. Ik heb in vele feest- en borrelcommissies gezeten.’
Sinds 1 januari van dit jaar zijn haar taken ondergebracht onder een noemer: arbo- en milieucoördinator. ‘Je moet het zo zien dat ik de tussenpersoon ben tussen de lab-vloer en het management. Door mijn jarenlange ervaring heb ik veel kennis over waar iedereen tegenaan loopt in het lab. Het is belangrijk dat het bestuur ook weet wat er op de vloer speelt. En andersom moeten de signalen vanuit het management ook doorkomen naar de vleugels en de analisten.’
Komst van een labmanager is noodzakelijk
Ine zag de organisatie groeien. Meer researchgroepen, meer opleidingen, meer studenten. En dat wringt weleens. Ze hoopt daarom dat er - voor ze met pensioen gaat – een nieuwe functie in het leven geroepen wordt. ‘Er moet een labmanager komen, daar zijn we al hard mee bezig, maar wat mij betreft is dit ook echt noodzaak. De labvloer moet goed georganiseerd worden. Bij Biologie hebben ze meerdere labmanagers, ik hoop dat wij snel volgen.’
In augustus volgend jaar wordt ze 67 jaar, maar door openstaand verlof gaat ze in mei 2026 met pensioen. ‘Dat is wel gek, hoor. Het zit toch in je hoofd. Ik coördineer het onderhoud van de flowkasten in het laboratorium. Die man komt een keer per jaar langs en was er vorige week. Dan spookt het wel door je hoofd: ik ga jou niet meer zien.’
Na haar pensioen denkt Ine er over na om terug te gaan naar het noorden. ‘Terug naar de kop van Drenthe, terug naar mijn roots.’