LIFF-programmeur Bob de Brabandere: ‘Door mijn studie kan ik goed benoemen voor welk publiek een film geschikt is’
Bob de Brabandere ontdekte door een minor Film en Theater hoe groot zijn passie voor film was. Nu werkt hij als assistent-bedrijfsleider bij Bioscopen Leiden en is hij programmeur van het Leiden International Film Festival, dat op 9 oktober begint.
Waarom ben je ooit Film- en literatuurwetenschap gaan studeren?
‘Dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Toen ik begon, bestond die studie nog net niet, dus ik ging voor Taalwetenschap. In mijn derde jaar koos ik daar de minor Film en Theater bij, vooral omdat ik het leuk vond dat je blijkbaar ook film kon studeren. Die minor sloot zoveel beter bij me aan dat ik eigenlijk een beetje baalde. Moest ik dan na jaren studeren alsnog wisselen van bachelor? Uiteindelijk heb ik dat toch gedaan en ik heb er nul spijt van gehad. Het was precies mijn interessegebied.’
Waar komt je liefde voor film vandaan?
‘Ik heb het geluk gehad dat ik opgroeide tussen mensen die van films hielden. Daardoor had ik al voor mijn studie wat films gezien die misschien niet iedereen ziet. Toch ben ik pas tijdens Film- en literatuurwetenschap echt in de rabbit hole gevallen en gaan verkennen wat er allemaal wordt gemaakt. De studie hielp daar ook ontzettend goed bij, door allerlei tijden en delen van de wereld te belichten.’
Hoe ben je bij het LIFF terechtgekomen?
‘Ik werkte als vrijwilliger achter de bar bij het Kijkhuis toen Ratna Lachmansingh, de huidige directeur van het LIFF, zei dat ze een stagiair nodig hadden. Of dat iets voor mij was? Ik vond die stage zo ontzettend leuk dat ik nu assistent-bedrijfsleider bij de bioscopen ben en daarnaast programmeur bij het LIFF. Daardoor werk ik deze weken soms met een dubbel petje op, maar de combinatie is heel leuk en goed te doen.
Wat doe je als programmeur?
‘Ik kijk heel veel films, zodat we een zo goed mogelijke selectie maken voor het festival. Als programmeurs gaan we de andere festivals af: Cannes, Venetië, Berlijn… Soms zijn de films daar te groot of komen ze te vroeg uit, maar we vinden er ook regelmatig pareltjes die heel leuk zijn voor ons publiek. Verder kijk ik thuis heel veel screeners die distributeurs naar ons sturen én ik probeer bij te houden wat er in de bioscopen komt.’
Is het nog ontspannend om films te kijken als je zoveel ziet voor je werk?
Die vraag kreeg ik in mijn studententijd wel vaker, maar eigenlijk zijn de studie en al die films alleen maar een verrijking geweest. Ik kan beter benoemen waarom een film zo aanspreekt: de cameravoering, de edits of het publiek waar hij voor bedoeld is, waardoor ik misschien nog wel meer kan genieten. Het enige wat ik merk, is, zeker bij screeners, dat sommige films iets te veel op elkaar lijken. Ik kijk dus liever een slechte film die heel uniek is, dan een middle-of-the-roadfilm die ik al zes keer in ongeveer die vorm heb gezien.
Welke films mogen we dit jaar niet missen?
‘De American indie Mad Bills to Pay, waarin een jonge jongen zijn nog jongere vriendin zwanger maakt. Zijn moeder is er niet blij mee, haar moeder is er niet blij mee, hij heeft geen baan, hij is veel te laconiek over alles en toch is het zo’n sympathiek vervelend ventje om te volgen dat ik de hele film heb genoten van zijn aanwezigheid. Verder heb ik erg genoten van À bicyclette. Soms zijn Franse films zo flauw Frans dat ze alleen leuk zijn voor een Frans publiek, maar deze film is Frans op een manier die ons juist heel erg aanspreekt. Een man fietst samen met zijn beste vriend naar Istanbul. Een paar jaar eerder heeft zijn inmiddels overleden zoon dezelfde reis gemaakt en deze roadtrip is hun manier om hem te eren. Ik heb een traantje weggepinkt.’
Heb je ooit een gouden tip gehad?
‘Toen ik zeventien was, kreeg ik een dvd-set met films van Werner Herzog. Ik had nog nooit iets van hem gezien, maar het sloeg ontzettend aan. Voor het eerst dacht ik: wat geweldig dat je zoiets kunt maken. Hij is nog steeds mijn favoriete regisseur, dus dat cadeau heeft zeker iets in gang gezet.’