Studentencongres vol nieuwe perspectieven op ongelijkheid
Welke rol speelde ongelijkheid in het verleden? Masterstudenten geschiedenis presenteerden op vrijdag 5 december hun antwoorden op een zelf georganiseerd congres.
Het vak (In)Equalizers! Social and Economic Histories of Inequality(ies) and Difference(s), 1500-2000 is een initiatief van docenten Catía Antunes en Paul van Trigt. ‘Toen we binnen de sectie sociaaleconomische geschiedenis spraken over wat ons bindt, kwam (on)gelijkheid al snel als onderwerp naar boven’, vertelt Van Trigt. ‘Door het vak te bouwen rond het algemene debat over sociaal-economische ongelijkheid, konden Catía en ik een lange periode en veel onderwerpen die aan deze vorm van ongelijkheid raken bestrijken. Dat maakt het ook voor studenten interessant. Zij kunnen voor hun werkstuk hun eigen interesses volgen, zolang hun onderwerp maar raakt aan dat debat.’
Eigen interesses volgen
Dat levert uiteenlopende keuzes op, blijkt tijdens de slotconferentie. In één sessie komen achtereenvolgens intellectuelen in de zeventiende-eeuwse Republiek, doodcultussen bij verschillende bevolkingsgroepen in Suriname en nationalisme in nieuw opgerichte kranten in Nederlands-Indië voorbij. ‘Normaal gaat het bij ongelijkheid altijd over ras of geld’, vertelt student Manon Vestjens. ‘Ik vond het heel fijn dat we hier wat meer bijzondere onderwerpen konden kiezen. Daardoor kon ik voortbouwen op een bachelorvak over doodscultuur. Door alle verschillende nationaliteiten in de groep hadden we sowieso veel verschillende invalshoeken vanuit verschillende culturen, wat heel verrijkend was.’
Leerzame discussies
Ook student Annabel van der Horst borduurt met haar onderzoek voort op haar bachelor. ‘In mijn scriptie heb ik aan de hand van krantenartikelen onderzocht wat het betekent om Nederlands te zijn,’ vertelt ze. ‘Toen ik deze Indonesische kranten tegenkwam, wilde ik daar graag mee verder.’
Annabels onderzoek leidde tijdens het symposium tot een discussie. Waarom zag ze juist de groep die deze kranten maakte en las als representatief voor de Indonesische bevolking? ‘Die docent (Catía Antunes, red.) stelt heel vaak van die intense vragen’, lacht ze. ‘Ze kondigt ze ook aan tijdens de les: “nu ga ik weer een van mijn vervelende vragen stellen”. Dat is heel goed, want ik kan dit punt nog verwerken in mijn paper, al ben ik stiekem wel een beetje opgelucht dat de andere docent uiteindelijk mijn werk gaat lezen en beoordelen.’